Αιγάλεω, Μάρτης του 1985. Μάθημα κλαρίνου στο σπίτι του Τάσου Χαλκιά. Ακούγεται η φωνή του Τάσου να λέει για μένα, ευχαριστημένος από την επίδοση στο όργανο, ότι το παιδί είναι αρκετά μπασμένο. Ωστόσο, λόγω των γεραμάτων του, θα ήταν δύσκολο να συνεχιστούν μαθήματα με μεγαλύτερες απαιτήσεις. (Ήταν η εποχή όπου ο Τάσος είχε σταματήσει να παίζει κλαρίνο και δίδασκε μόνο προφορικά). Ο πλακατζής πατέρας μου άρπαξε την ευκαιρία για λογοπαίγνιο και του είπε πως το παιδί είναι στην ανάπτυξη και θα ψηλώσει.

• Να πάει στον Φιλιππίδη!,

είπε χωρίς να διστάσει ο Τάσος.

• Στον γιο του Φίλιππα. Αυτός είναι ο πιο κατάλληλος.

Τον ευχαριστήσαμε και φύγαμε.

Μεσολάβησε η αδελφή της μητέρας μου, η θεία Τσένη, το ’πε στον άντρα της τον Σπύρο από το Κεράσοβο Κόνιτσας και αυτός με τη σειρά του στον βλάμη του, μπάρμπα – Φίλιππα, ώστε να γίνει μια συνάντηση με τον γιό του. Κι έτσι βρέθηκα στον Κολωνό, στο σπίτι του Φίλιππα και Νίκου Φιλιππίδη να τους παίζω μπροστά τους τα «κλάματα» κατά πως τα ‘ξερα. Κάποια στιγμή πήρε το κλαρίνο να τα παίξει κι ο Νίκος …και έπαθα σοκ. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που άκουσα τον Νίκο.

Τα μαθήματα δεν συνεχίστηκαν παρά μετά από χρόνια στο ωδείο Σκαλκώτα, αλλά και με ατελείωτες ώρες μελέτης από τις ηχογραφήσεις. Επίσημες και «κλεψιμέικες».

Δεν θα ξεχάσω επίσης τις ώρες που έχω περάσει με τον πατέρα των Φιλιππιδέων, Φίλιππα στο «καφενείο των μουσικών». Ο άνθρωπος ήταν ένας σοφός! Καθόμουν πάντα στο τραπέζι του. Πόσες ιστορίες, γνώμες και απόψεις… αναμνήσεις του παρελθόντος… μέρες που δεν θα ‘ρθουν ξανά… Δεν είναι τυχαίο που έβγαλε τέτοια παιδιά. Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει.

Οι Φιλιππίδηδες είναι χαρισματικοί και εξαίρετοι άνθρωποι. Διδάσκουν με το παράδειγμά τους συνέπεια και αξιοπιστία. Ο Νίκος εκτός από το ότι είναι προικισμένος μουσικός και έχει ταλέντο, έχει και την διάσταση του παιδαγωγού – δασκάλου. Αποτελεί πρότυπο για μια μεγάλη μερίδα σύγχρονων, προβληματισμένων καλλιτεχνών. Βλέπεις, όσο πιο πολύ μελετάς την παράδοση, δένεσαι και αποκτάς το ήθος της. Επίσης, έχει μια καταπληκτική οικογένεια.

Ο Κώστας, επίσης κορυφαίος καλλιτέχνης κι αυτός, έχει αποδείξει την αξία του ως στήριγμα του αδελφού του και όχι μόνο. Χαίρει τον σεβασμό και της εκτίμησης όλων ανεξαιρέτως των συναδέλφων του.

Να ευχαριστήσω το περιοδικό «χορεύω» για την πραγματικά χρυσή ευκαιρία που μου έδωσε ώστε να εκφράσω την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μου σε ανθρώπους χαμηλών τόνων και σεμνούς όπως τους Νίκο και Κώστα Φιλιππίδη. Αισθάνομαι απ’ την καρδιά μου, μεγάλη υποχρέωση και ευθύνη.

Με αγάπη

Γιώργος Κωτσίνης